Dawni mieszkańcy wsi, nasi przodkowie, ale i praprzodkowie, działali instynktownie, zanim przetestowali dany „produkt” i przekazali informację o jego zastosowaniu dalej, tworząc pamięć zbiorową, niepiśmienną, z czasem dopiero spisywaną. Nasz przodek próbował wiśni i zauważył, że może zaspokoić nimi pragnienie, a spożywając ich więcej, dostrzegał poprawę samopoczucia, lepsza kondycję itd. W leczeniu ludowym, wiśnia stosowana była często w różnych chorobach żołądka i dróg moczowych. Odwar z suszonych wiśni spożywano by złagodzić ból brzucha. Tzw. katar kiszek leczono rozpuszczając „żywicę” wiśni w ciepłej wodzie i pijąc taki napój rano i wieczorem (swoją drogą jest to swoisty wyciek raka bakteryjnego drzew owocowych, wywoływanego przez patogeny). Suszone wiśnie stosowane były też dla poprawy apetytu, a wzdęcia brzucha usuwano jedzeniem… pestek. Kora z drzewa wiśniowego, zestrugana z dołu do góry (koniecznie z siedmiu gałęzi; liczby w lecznictwie ludowym mają ogromne znaczenie i ich przestrzeganie warunkowało powodzenie wielu kuracji), wysuszona i dodana do szafranu, miała pomóc powstrzymać obfite miesiączki.  Wiśnie zalecano także dla poprawy wzroku i urody. O wiśniach były przyśpiewki, pieśni i wiersze. Mamy nadzieję, że ten długi wpis pokazuje, że zasłużenie.

Sezon wiśniowy za nami, co nieuchronnie zapowiada koniec lata. Żal – i wiśni i lata.